FERRARI 256 – rok 1959

Auto Costruzione Ferrari, Modena, Włochy.

W 1959 roku w mistrzostwach świata samochodów formuły 1 drugie miejsce zajął angielski zawodnik Tony Brooks na Ferrari 256.

Typ 256 opierał się na poprzednim typie 246, mającym średnicę cylindra zwiększoną do 86 mm, dzięki czemu pojemność całkowita zwiększyła się do 2474 cm3. Przepisy formuły 1 dopuszczały jako paliwo tylko benzynę lotniczą o liczbie oktanowej 100—130. Sześciocylindrowy silnik widlasty osiągał przy zastosowaniu benzyny o liczbie oktanowej 100 moc równą 206 kW (280 KM) przy 8500 obr/min. Silnik, umieszczony z przodu, odchylony był od wzdłużnej osi samochodu, umożliwiając ułożenie wału napędowego obok siedzenia kierowcy. Zapłon Marelli miał w każdym cylindrze po dwie świece. Zainstalowano trzy podwójne gaźniki typu Weber. Czterobiegowa skrzynia biegów była umieszczona z tyłu, obok sztywnego mostu typu de Dion. W sztywnym moście tylnym resor piórowy zastąpiono resorami śrubowymi w celu zmniejszenia wagi pojazdu. Z tego samego powodu zastosowano rurową ramę przestrzenną, dzięki czemu równocześnie uzyskano zwiększenie całkowitej sztywności samochodu. Ciężar pustego pojazdu obniżył się więc do 560 kg. Maksymalna osiągana prędkość wynosiła 270 km/h.

W 1959 roku koncepcja tylnego mostu typu de Dion stała się nieodpowiednia dla coraz lżejszych konstrukcji samochodów, dlatego też Ferrari w końcu sezonu przeszedł na niezależne zawieszenie kół tylnych za pomocą równoległobocznych wahaczy poprzecznych. Najlepszym zawodnikiem na typie 256 był Tony Brooks, który wygrał w 1959 roku Grand Prix Francji w Reims (203,9 km/h) oraz wyścigi na Avuse. W Grand Prix Monaco Brooks był drugi, a w Grand Prix USA w Sebring — trzeci. Również w wyścigu Monza samochody Ferrari zajęły wysokie miejsca: P. Hill — drugie, Don Gurney — czwarte, a Allison piąte.