MERCEDES – rok 1903

MERCEDES – rok 1903

Daimler Motoren Gesellschaft, Bad Cannstatt, Niemcy.

W 1903 roku puchar Gordon Bennetta przeniósł się do Wielkiej Brytanii dzięki zwycięstwu Anglika S. F. Edga, który jadąc samochodem Napier wygrał w roku poprzednim wyścig na trasie Paryż-Innsbruck. Ponieważ przepisy brytyjskie nie pozwały na zorganizowanie wyścigów na torze otwartym, odbyły się one w Irlandii na torze zamkniętym, na południe od Dublina. Były to właściwie pierwsze wyścigi tego typu.

MERCEDES – rok 1903
Daimler Motoren Gesellschaft, Bad Cannstatt, Niemcy.

Z Niemiec zgłoszono na start trzy samochody Mercedes o mocy 66,2 kW (90 KM), wyprodukowane specjalnie do celów wyścigowych. Jednakże na kilka dni przed startem, podczas pożaru hali w fabryce Daimlera w Cannstatt, wszystkie trzy pojazdy zostały zniszczone. Należało zatem szybko przygotować wersje osobowe o mocy 44,1 kW (60 KM), które mieli prowadzić: Belg Camille Jenatzy, Francuz baron de Caters i Anglik Foxhall-Keene, ponieważ niemiecki automobilklub nie zezwolił na start zawodnikom-amatorom. Puchar Gordon Bennetta wygrał z prędkością średnią 89,18 km/h Jenatzy, nazywany „czerwonym diabłem” z powodu rudej brody oraz dzikiego sposobu jazdy.

Zwycięski Mercedes miał ramę podwozia zbudowaną ze stalowych U-profili, do których przynitowane były poprzeczki. Sztywne osie były zawieszone na podłużnych resorach półeliptycznych. Hamulce na tylnych kołach były sterowane ręczną dźwignią, hamulec nożny działał na wał napędowy. Czterocylindrowy silnik z bocznymi zaworami sterowanymi mechanicznie miał pojemność 9240 cm3 i osiągał moc 44,1 kW (60 KM) przy 1100 obr/min. Średnica cylindrów wynosiła 140 mm, a skok tłoka 150 mm. Źródłem zapłonu był iskrownik wysokonapięciowy. Siła napędowa była przenoszona od silnika przez sprzęgło stożkowe na czterobiegową skrzynię biegów z „kulisową” zmianą biegów. Skrzynia biegów i napęd z mechanizmu różnicowego umieszczone były w jednej obudowie, skąd napęd przenoszony był za pośrednictwem łańcuchów na tylne koła. Drewniane koła szprychowe nie były wówczas wymienialne, co znacznie komplikowało naprawę drobnych defektów. Pojazd osiągał prędkość maksymalną 128 km/h.