Prace nad budową pierwszego podwozia zakończono 28 lutego 1948 roku, a cztery miesiące później (dokładnie 19 czerwca) gotowy był pierwszy samochód Star-20. W niedługim czasie wykonano trzy dalsze prototypy i cztery samochody poddano próbom drogowym na rajdzie kwalifikacyjnym na trasie o długości 3212 km. Na bieżąco usuwano usterki i rajd potwierdził słuszność założeń konstrukcyjnych. Zużycie paliwa w pierwszych samochodach Star-20 wynosiło 39,7 dm3/100 km. Pierwsze pięć samochodów zaprezentowano w Warszawie podczas kongresu połączeniowego partii. Wspomina Wiesław Staniszewski – pracownik Zakładów Starachowickich od 1947 roku:
„Było nas zaledwie pięciu pracujących przy uruchamianiu produkcji samochodu Star 20. Pamiętam, że ramy dostarczała Huta Stalowa Wola, kabiny kierowcy Huta Ludwików, silnik zaś pochodził z Zakładów Doświadczalnych w Ursusie. W grudniu mój samochód był już na chodzie. Trzynastego grudnia uruchomiliśmy następne cztery. Wtedy dowiedzieliśmy się, że pojedziemy na zjazd do Warszawy. Gdy wyruszaliśmy z tej większej wsi, którą były wówczas Starachowice, do stolicy – w zakładzie było święto. Udekorowano bramę, żegnano nas bardzo uroczyście. Gdy dotarliśmy na plac przed Politechniką Warszawską i delegaci zaczęli oglądać samochody- wielu nie wierzyło, że są one naprawdę polskie. Tabliczka ze znakiem fabrycznym i napisem Fabryka Samochodów Ciężarowych w Starachowicach była wykonana ręcznie z brązowej blachy, więc uważano, że tylko ta tabliczka jest rzeczywiście polska. Żeby przekonać niedowiarków… postanowiliśmy, że na święto majowe następnego roku pojedzie ze Starachowic do Warszawy 30 samochodów Star 20. I tak się stało.”
Dzień 15 grudnia 1948 roku można uznać za moment narodzin polskiego powojennego przemysłu motoryzacyjnego. Te pięć pierwszych polskich samochodów ciężarowych, ustawionych przed gmachem Politechniki Warszawskiej, symbolizowało odrodzenie krajowej motoryzacji, a ludzie ze Starachowic byli szczególnie dumni z faktu, że to ich miastu i im samym przypadła pionierska rola w tym doniosłym, historycznym fakcie.
Powstawały inne placówki, pracujące na rzecz motoryzacji: w 1946 roku – Centralne Biuro Techniczne Przemysłu Motoryzacyjnego, prowadzone przez mgr inż. Zdzisława Rytla i następnie (od 1947 roku) przez mgr inż. Zygmunta Okołowa, w latach 1946-1947 na Politechnice Warszawskiej został założony Instytut Motoryzacji – organ doradczo-konsultacyjny pod kierownictwem prof. Kazimierza Studzińskiego i prof. Adama Minchejmera. W 1950 roku CBK nr 5 połączono z Instytutem Motoryzacji, tworząc Biuro Konstrukcyjne Przemysłu Motoryzacyjnego.